ਕਿੰਨੇ ਚਾਅ ਕੁਆਰੇ ਮੋਏ, ਲੱਖਾਂ ਅੱਲ੍ਹੜ ਜਜ਼ਬੇ ਮੱਚੇ।
ਡੈਣ ਗ਼ਰੀਬੀ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਵੇ, ਰਹਿਬਰ ਨਿੱਕਲੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਾਵੇ,
ਨਾ ਮਲ ਜਿੰਦੇ ! ਚੁੱਪ ਦਾ ਵਟਣਾ, ਜੇ ਨਿਕਲੇ ਉਹ ਕੱਚ ਤੋI ਕੱਚੇ।
ਕੱਚੀ ਛੱਲ਼ੀ ਵਾਂਗੂ ਭੁੰਨੇ, ਰੋਜ਼ ਮਿਜ਼ਾਇਲ ਕੂਲੇ ਹਾਸੇ,
ਜ਼ਹਿਰ ਦਿਲਾਂ ʻਚੋਂ ਚੂਸੋ ਕੋਈ, ਤਰਲੇ ਕਰਦੇ ਰੋ ਰੋ ਹਾਸੇ।
ਇਸ਼ਕ ਗਿਰਾਂ ʻਚੋ ਨਿਕਲਣ ਚੀਕਾਂ, ਸੱਸੀਆਂ ਸੂਹੇ ਸਾਲੂ ਪਾੜੇ,
ਪੁੰਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਕੌਣ ਜਗਾਏ , ਉੱਠਾਂ ਵਾਲੇ ਨਿਕਲੇ ਕੱਚੇ।
ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਨ ਨੂੰ ਸਾੜੇ, ਵਹਿਸ਼ਤ ਦੀ ਅੱਗ ਤਨ ਨੂੰ ਸਾੜੇ,
ਪਾਲ ਹਿਰਸ ਦੇ ਮਿੱਠੂ ਤੋਤੇ, ਟਿੱਲੇ ਵਾਲੇ ਜੋਗੀ ਸੱਚੇ।
ਗੁੱਟਿਆਂ, ਗੀਟੇ, ਗੋਂਦਾ ਸਾਂਭੋ ਕਿੱਥੇ ਵੇਲ਼ਾ ਇਹਨਾਂ ਜੋਗਾ,
ਹੁਣ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਕੰਜਕਾਂ ਦੇ ਗਲ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਬਸਤਾ ਜੱਚੇ।
ਪੌਣ ਪੁਰੇ ਦੀ ਵਗਦੀ ਵਗਦੀ ਯਕਦਮ ਪਾਸਾ ਮੋੜ ਗਈ ਜੇ,
ʻਪਿਆਸੇʻ ਬਾਲ ਬਰੂਦੀ ਲਾਟਾਂ ਮੌਤ ਕੁਲਹਿਣੀ ਨੰਗੀ ਨੱਚੇ।
ਝਨਾ ਇਸ਼ਕ ਬਣ, ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਚਲ ਰਹੇ ਨੇ।
ਕਲ਼ੀ ਸ਼ੋਖ ਤੱਕ ਕਾਲਜੇ ਡੋਲ ਜਾਂਦੇ,
ਲੱਖਾਂ ਸੁਪਣੇ ਜੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਪਲ ਰਹੇ ਨੇ।
ਮਿੱਠੇ ਬੋਲ ਮਿਸ਼ਰੀ ਸੁਹਲ ਬਦਨ ਬਿਜ਼ਲ਼ੀ,
ਹੋਠੀI ਸੁਰਖ਼ ਸੂਰਜ ਕਈ ਢਲ਼ ਰਹੇ ਨੇ।
ਚੜ੍ਹੇ ਚੰਨ ਤਾਰੇ ਜਗੇ ਦੀਪ ਜੁਗਨੂੰ,
ਖਿੜੀ ਚਾਨਣੀ ਬਣ ਸੱਜਣ ਮਿਲ ਰਹੇ ਨੇ।
ਸੋਨੇ ਦੇ ਮਿਰਗ ਨੇ ਉਹ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਘਰ ਨੇ,
ਚਮਕ ਦੂਰੋI ਦੂਰੋI ਜੋ ਦਿਲ ਛਲ ਰਹੇ ਨੇ।
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ,
ਖ਼ੁਦਾ ਬਣ ਮੁਹੱਬਤ ʻਚ ਉਹ ਰਲ਼ ਰਹੇ ਨੇ।
ਸੁੰਦਰ ਮੁਖੜੇ ʻਪਿਆਸੇʻ ਜੋ ਜਲਵਾ ਖ਼ੁਦਾ ਨੇ,
ਕਿਰਨ ਸੂਰਜੀ ਬਣ ਕੇ ਝਿਲਮਿਲ ਰਹੇ ਨੇ।
ਮੁਬਾਰਕ, ਮੁਬਾਰਕ, ਮਚਲ ਲਹਿਰ ਗਾਏ ।
ਸਿਤਮ ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਅੱਗ ਹਵਾਵਾਂ ʻਚ ਮਿਲ ਕੇ,
ਅਜੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਗੱਲ ਇਸ ਮੇਰੇ ਘਰ ਜਲਾਏ ।
ਕੰਗਾਲ਼ੀ ਦੋ ਮੂੰਹੀਂ ਨਾਗਨ ਕੋਈ ਕੀਲੇ,
ਟਿੱਲੇ ਜੋਗੀਆਂ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਦਿਲ ਨੇ ਪਾਏ ।
ਪੱਕੇ ਕੌਲ਼ ਇਕਰਾਰ ਲਾਰੇ ਬਣੇ ਕਿਉI ?
ਇਹੋ ਗ਼ਮ ਹੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਖਾਏ ।
ਬਰੂਦੀ ਘਟਾਵਾਂ ʻਚ ਰੋਲ਼ੇ ਗਏ ਜੋ,
ਲੱਖਾਂ, ਸੁਪਨੇ ਹਾਸੇ ਪਰਤ ਫਿਰ ਨਾ ਆਏ ।
ਹਵਸ-ਹਿਰਸ ਹਬਸ਼ਨ ਬੜੀ ਨੀਚ ਹੋਈ,
ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਪਾਰੇ ਮਿਲਾਏ ।
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਦੀਪਕ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਜਗਾ ਕੇ,
ਸਜਨ ʻਪਿਆਸੇʻ ਪਲ ਵਿਚ ਹੋਏ ਕਿਉI ਪਰਾਏ ।
'ਨ੍ਹੇਰੇ ਧ ਕੁਖ ਦੇ 'ਚੋ ਉਗਮਦੀ ਹਰ ਸੂਰਜੀ ਪਰਭਾਤ|
ਨਿਤ ਬੁਲਬਲਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਸੁਨ ਤੱਕ ਹਿਰਨੀਆਂ ਦੀ ਤੋਰ |
ਕੂੰਜਾਂ ਲਾਲਚ ਬਦਲੇ ਜੇ ਸਾੜੇ ਇਹ ਬੁਰੀ ਹੈ ਬਾਤ |
ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਦੇ ਝਰਨਿਆਂ ਦੇ ਸੀਟ ਜਲ ਦੇ ਸ਼ੋਰ,
ਤਕਦੇ ਪਏ ਨੇ ਰਾਹ ਉਸ ਦੀ ਪਾ ਜਾਏ ਇਕ ਝਾਤ |
ਮਨਫ਼ੀ ਕਰਨਗੇ ਦੱਸ ਕਿਵੇਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ, ਯਾਦਾਂਮ ਖ਼ਾਬ,
ਜੀਵਨ 'ਚ ਉਹ ਘੁਲਮਿਲ ਗਏ ਬਣ ਚਾਨਣੀ ਦੀ ਰਾਤ |
ਜ਼ੁਗ ਜ਼ੁਗ ਜੀਓ ਵਣਜਾਰਿਓ ਵੰਡੋ ਹਾਸੇ ਬੇਖੌਫ਼,
ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਔੜ ਪਿਛੋਂ ਹੋ ਜਾਏ ਬਰਸਾਤ |
ਨਾਦਾਨੀਆਂ , ਮਨਮਾਨੀਆਂ, ਜੁਲ੍ਮੋੰ ਸਿਤਮ ਦੀ ਖੇਡ,
ਚੰਗੇਜ਼ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਕਰਨ ਕਯੋਂ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ |
ਸਤਰੰਗੀਆਂ ਜੋ ਤਿਤਲੀਆਂ ਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਫੁੱਲ,
ਪਿਆਸੇ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਢੂੰਡਨ ਵਸਲ ਦੀ ਸੌਗਾਤ |
ਰੂਪ ਸਰਾਂ ਵਿਚ ਲਾਵੇ ਟੁੱਬੇ।
ਅੰਬਰ ʻਚੋI ਜਦ ਤਾਰਾ ਟੁੱਟੇ,
ਗੋਰੀ ਰਾਤ ਗ਼ਮਾਂ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ।
ਅੱਥਰੇ ਚੂਚੇ ਸੋਨ ਘਰਾਂ ਦੇ,
ਜੁਰਮ ਚਿੱਕੜ ʻਚ ਲੱਕ ਲੱਕ ਡੁੱਬੇ।
ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦੇ ਲਕਵੇ ਸੰਗ,
ਰੀਝਾਂ ਜਜ਼ਬੇ ਹੋਏ ਕੁੱਬੇ।
ਟੁੱਟੀਆਂ ਵੰਗਾਂ ਦੇਣ ਗਵਾਹੀ,
ਕਾਲ਼ੇ ਨਾਗਾਂ ਦੇ ਦੰਦ ਖੁਬ੍ਹੇ।
ਧਰਮ ਕਰਮ ਗ਼ੈਰਤ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ,
ਰਹਿਬਰ ਲਾਲਚ ਅਗਨ ʻਚ ਡੁੱਬੇ।
ʻਪਿਆਸੇʻ ਬੇਲਾ ਗੂੰਜ ਪਿਆ ਜਦ,
ਸੋਨੇ ਦੇ ਰੁੱਖ ਹੋਣੇ ਕੁੱਬੇ।
Subscribe in a reader
